Атыңды сенің айтамын ән қылып неге,
"Қозым-ау" деші күлімдеп Баяндай маған.
Тірлікті мынау, жаным-ай, мәңгілік деме,
Ұйықтап кетсем бір күні, оянбай қалам...
Оянбай қалам, бұл - шындық, ұрыспа, қарғам,
Шөлмек-тірліктің белгілі құлай сынары.
Гитарамды алып елеусіз бұрышта қалған,
Бауырыңа басып, егіліп жылайсың әлі.
Жүректе - қайғы, баста - мұң, көңілде - қырау,
Оңай ма, жаным, жаныңда қайғы ауыртқасын.
Жүретін кезім бола ма өмірде мынау,
Шараптан емес, шаттықтан айналып басым?!
Жанардан ұштың, жасын күн - базарым едің,
Ақ арман неге қол бұлғап шақырмайды алдан?
Отырам сосын тұнжырап, сазарып өңім,
Оқтаулы мылтық секілді атылмай қалған.
Атыңды сенің айтамын ән қылып неге,
"Қозым-ау" деші күлімдеп Баяндай маған.
Тірлікті мынау, жаным-ай, мәңгілік деме,
Ұйықтап кетсем бір күні, оянбай қалам...
Почему бы не спеть свое имя?
«Козимобе» - это улыбка.
Это жизнь, душа, вечная жизнь,
Если однажды я пойду спать, я не проснусь ...
Не проснись, это правда, нет аргументов, проклятий,
Окончательные осадки бутылки.
Он взял гитару и отвел меня в угол,
Вам все равно придется выжать печень, и вы будете чихать.
В сердце - печаль, на голове - печаль, веселье, лихорадка,
Легко, моя душа, боль с тобой.
Будь то в моей жизни,
Не вино, а радость!
Я был в ярости, моя юность была солнечным днем,
Почему мечты не стремятся проснуться?
Затем кровать была влажной,
Его не расстреляли, как мертвый пистолет.
Почему бы не спеть свое имя?
«Козимобе» - это улыбка.
Это жизнь, душа, вечная жизнь,
Если однажды я пойду спать, я не проснусь ...