Мен бала күнімде естуші едім, біздің қазақ сартты көрсе, күлуші еді «енеңді ұрайын, кең қолтық, шүлдіреген тәжік, Арқадан үй төбесіне саламын деп, қамыс артқан, бұтадан қорыққан, көз көргенде «әке-үке» десіп, шығып кетсе, қызын боқтасқан, «сарт-сұрт деген осы» деп. Ноғайды көрсе, оны да боқтап күлуші еді: «түйеден қорыққан ноғай, атқа мінсе - шаршап, жаяу жүрсе - демін алады, ноғай дегенше, ноқай десеңші, түкке ыңғайы келмейді, солдат ноғай, қашқын ноғай, башалшік ноғай» деп. Орысқа да күлуші еді: «ауылды көрсе шапқан, жаман сасыр бас орыс» деп.
Орыс ойына келгенін қылады деген... не айтса соған нанады, «ұзын құлақты тауып бер депті» деп.
Сонда мен ойлаушы едім: ей, құдай-ай, бізден басқа халықтың бәрі антұрған, жаман келеді екен, ең тәуір халық біз екенбіз деп, әлгі айтылмыш сөздерді бір үлкен қызық көріп, қуанып күлуші едім.
Енді қарап тұрсам, сарттың екпеген егіні жоқ, шығармаған жемісі жоқ, саудагерінің жүрмеген жері жоқ, қылмаған шеберлігі жоқ. Өзіменен өзі әуре болып, біріменен бірі ешбір шаһары жауласпайды! Орысқа қарамай тұрғанда қазақтың өлісінің ахиреттігін, тірісінің киімін сол жеткізіп тұрды. Әке балаға қимайтұғын малыңды кірелеп сол айдап кетіп тұрды ғой. Орысқа қараған соң да, орыстың өнерлерін бізден олар көп үйреніп кетті. Үлкен байлар да, үлкен молдалар да, ептілік, қырмызылық, сыпайылық - бәрі соларда. Ноғайға қарасам, солдаттыққа да шыдайды, кедейлікке де шыдайды, қазаға да шыдайды, молда, медресе сақтап, дін күтуге де шыдайды. Еңбек қылып, мал табудың да жөнін солар біледі, салтанат, әсем де соларда. Оның малдыларына, құзғын тамағымыз үшін, біріміз жалшы, біріміз қош алушымыз. Біздің ең байымызды: «сәнің шақшы аяғың білән пышыратырға қойған идән түгіл, шық, сасық казақ», - деп үйінен қуып шығарады. Оның бәрі - бірін-бірі қуып қор болмай, шаруа қуып, өнер тауып, мал тауып, зор болғандық әсері. Орысқа айтар сөз де жоқ, біз құлы, күңі құрлы да жоқпыз. Бағанағы мақтан, бағанағы қуанған, күлген сөздеріміз қайда?
1890
Я бы услышал на моем детстве, и это будет смеяться, - давайте улюсь своей матерью, с широким лицом, затворным холмом, тростником на холм, страхи, кусты, страхи и вышло из куста, дочь » это Sart-приложение ». Было бы так плохо, что он скажет, что если бы он устал и гуляет, он не хотел бы Nogai, Nogai, Nogai, делая для беглеца Ногай, Башен Ногай. Он также был смеялся на русском языке, - сказал он: «Он плохой нуртский главный русский».
Это означает, что он сказал, что приехал в российскую игру ... Его рассказал, - сказал он, чтобы найти длинное ухо.
Тогда я подумал: Эй, Божественная Луна, все люди, и лучшие люди, приехать и хорошо, мы были рады видеть, что нам было очень заинтересованным.
Если я присматриваю за снегом, нет фруктов, которые не производят, никаких фрукторов, которые не производят, не имеют места, чтобы пойти без места, где продавец не уходит. Он будет с самим собой, и ни один из них не встанет! На том, если иначе он не смог доставить аширту казахского умирания, одежду образа жизни. Отец ездил по детям. Даже после роста они привыкли к многим из нас. Как большие богатые, большие муллы, ловкость, спокойствие, вежливость - все. Как я смотрю на Ногай, он будет терпеть солидарность и терпеть в бедности и разрушает смерть, обильный, сохраняет и сохраняет религию. Он знает, как работать и найти скот, они спокойны, красивые. За его скот, компетентность, один из нас - мудрее, один из нас. Богатство нас: «отравление громкоговорителя, роса, стабилизируя казахский», - сказал он. Все они являются влиянием того факта, что это не фонд преследования друг друга и заработал и стал великим искусством. В стране нет ни слова, мы рабы, и не имеем места. Цена гордится, приятно довольна, где наши смеющиеся слова?
1890 г.