קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.
נאָר מײַן מאַמע, אוי, מײַן מאַמע
לאָזט פֿון שטוב מיך נישט אַרויס.
"גיי נישט, - זאָגט זי, - "אין די גאַסן,
וווּ עס טאַנצט אַרום דער האַס!"
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –
און איך בין אַרויס אין גאַס.
קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,
הער איך, ווי עס וויינט דער ווינט.
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –
יאָ, איך בין געווען אַ קינד.
שוין פֿאַרבײַ אזוי פֿיל יאָרן,
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.
ווידער בעט דיך דאָרט אַ מאַמע:
"גיי פֿון שטוב הײַנט נישט אַרויס!"
Глядя в ночь,
Падающий снег, мороз отличный.
Просто моя мама, моя мама
Не оставляй меня дома.
«Не ходи, - говорит она, - на улицах,
Где бы это ни касалось! "
Я не поняла тебя, мама,
И я на улице.
Глядя в ночь,
Я слышу, как ветер ветер.
Я не поняла тебя, мама,
Да, я был ребенком.
Уже так много лет,
Падающий снег, мороз отличный.
Опять спроси у мамы
"Выходя из дома сегодня!"