קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,                                   
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.                               
נאָר מײַן מאַמע, אוי, מײַן מאַמע                                     
לאָזט פֿון שטוב מיך נישט אַרויס.                                   
"גיי נישט, -  זאָגט זי, - "אין די גאַסן,
וווּ עס טאַנצט אַרום דער האַס!"                                    
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –                        
און איך בין אַרויס אין גאַס.                                           
קוקט די נאַכט אַרײַן אין פֿענצטער,                                 
הער איך, ווי עס וויינט דער ווינט.                 
כ'האָב דיך, מאַמע, נישט פֿאַרשטאַנען –                          
יאָ, איך בין געווען אַ קינד.                                           
שוין פֿאַרבײַ אזוי פֿיל יאָרן, 
פֿאַלט אַ שניי, דער פֿראָסט איז גרויס.
ווידער בעט דיך דאָרט אַ מאַמע:                                       
"גיי פֿון שטוב הײַנט נישט אַרויס!"                                  
                        
                      
                      
					  						  Глядя в ночь,
Падающий снег, мороз отличный.
Просто моя мама, моя мама
Не оставляй меня дома.
«Не ходи, - говорит она, - на улицах,
Где бы это ни касалось! "
Я не поняла тебя, мама,
И я на улице.
Глядя в ночь,
Я слышу, как ветер ветер.
Я не поняла тебя, мама,
Да, я был ребенком.
Уже так много лет,
Падающий снег, мороз отличный.
Опять спроси у мамы
"Выходя из дома сегодня!"