Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωριζώ από την όψη
που με βία μετράει τη γή.
Απ`τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Εκεί μέσα εκατοικούσες
πικραμένη, εντροπαλή,
κι ένα στόμα ακαρτερούσες
Έλα πάλι, να σου πεί.
Άργειε νά`λθει ερείνη η μέρα,
κι ήταν όλα σιωπηλά,
γιατί τά` σκιαζε η φοβέρα
και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
Я знаю тебя с края
меч потрясающий,
Я знаю тебя по лицу
кто насильно считает землю
Из костей
греков,
и как первый человек,
наслаждайся, дорогая, Элефтерия!
Там вы стояли в
горький, жаждущий,
и рот встал
Вернись, скажу тебе.
День проходит,
и они все молчали,
потому что страх сиял
и рабство намечено.