Илгиз Мәҗитов көе
Роберт Әхмәтҗанов сүзләре
Койма буйларында яшел чирәм,
Кычытканнар анда ялангач.
Шул урамнар буйлап, ат-ат уйнап,
Чабып йөргән идек яланбаш.
Пароходлар тавышы калды анда,
Иделләрнең изге җилләре.
Күңелләрдә һаман җемелдәшә
Туган якның якты күлләре.
Туган урам, синнән киттек мәллә,
Атланышып агач атларга?
Кош баласын бер көн очыргандай,
Тараттың син төрле якларга.
Тараттың син, офыкларга китте,
Ерак китте барыр юлларың.
Туган урам, сине эзләп бүген,
Еллар кичеп кайтты улларың.
Кайттык эзләп, ләкин табалмадык
Таныш урам, таныш эзләрне.
Яна йортлар инде тора балкып,
Кояшларга борып йөзләрен.
Үпкәләмә миңа, яңа урам,
Чатларыңны моңсу урадым.
Син әйт миңа — кая китте икән,
Кая күчте яшьлек урамым?
Мелодия Ильгиза Мазитова
По словам Роберта Ахметзянова
Зеленая трава вдоль забора,
Зудящие там голые.
По тем улицам верховая езда,
Мы бежали голыми.
Там остался шум пароходов,
Святые ветры Волги.
Все еще мигает в сердцах
Яркие озера родной земли.
Домашняя улица, мы оставили тебя,
Езда на деревянной лошади?
Как однажды птица улетает,
Вы распространяете слово.
Ты рассеялся, ты до горизонта ушел,
Ваши пути давно ушли.
Домашняя улица, в поисках тебя сегодня,
Прошли годы, и твои сыновья вернулись.
Мы вернулись к поиску, но не смогли его найти
Знакомая улица, знакомые следы.
Дома уже светятся,
Они повернулись лицом к солнцу.
Не поймите меня неправильно, новая улица,
Я захлопнул твои чаты.
Расскажите, пожалуйста, что это за история с большими щенками ...
Куда делась улица моей юности?