Қорқыт бабамыздан қалған,
Қобыз - өкініш пен арман.
Тыңдасаң, сыр айтады,
Өкініп мұң айтады.
Оғыз - ұрпақтары тірі,
Қобыз заманының үні.
Бозінген боздағаны,
Жүректі қозғағаны.
Қорқыт, әруағы қозған,
Қобыз, қиялынан озған.
Шежіре шер тартады.
Өнердің алды аспаны.
Қобыз - дүниенің шегі,
Қорқыт - тәңірімнің тегі.
Мәртігін мақұлдатқан,
Өлместің отын жаққан.
Корки оставил наших предков,
Кобиз - это печаль и мечты.
Слушай, сэр,
Он печален и грустен.
Огуз - потомки живых,
Голос эпохи Кобиз.
Серые,
Возбужденное сердце.
Корк, кора,
Кобыс за гранью воображения.
Хроники Шери.
Небесное небо искусства.
Кобиз - это предел мира,
Коркит - это имя бога.
В конце концов,
Смерть сжигает топливо.