შენ რომ იყავ, ის აული ოხერი
მოარბიეს, უღვთოდ მოაპარტახეს,
ენატრებათ შენი ყელის მოღერა
ციხეების ჩაბნელებულ ჩარდახებს.
კოშკებს ახსოვთ შენი მზერა მართალი
და სიმღერა რომელიღაც ნაიბზე;
დღეს ღამეა აულების სარდალი,
თვალთა შენთა ხშირნი შუქნი გაიბნენ.
ეგ ღიმილი - გათენების სადარი,
ვხედავ, ეხლაც ღილღოს ცაზე სწერია;
სიო ამბობს, ჰადიშათი სად არი, -
ეხლა მისი გათხოვების ჯერია?!
ქისტის ქალო, შენზე დარდმა დამლია,
შენს ლანდსაც კი დავდგომივარ დარაჯად...
ქალო - მთვარევ, გელი... აღარ მოხველი, -
ბინდი ბურავს თვალთა ჩემთა ჩარდახებს...
შენ რომ იყავ, ის აული - ოჴერი...
მოარბიეს, უღვთოდ მოაპარტახეს
Если бы вы были, он был бы волом
Они убежали, они безбожно изнасиловали его,
Скучаю по горловому пению
Затемненные навесы замков.
Башни праведно помнят твой взор
И песня на каком-то наибе;
Сегодня вечером командующий аули,
Тусклый свет ваших глаз.
Эта улыбка - рассветный колокол,
Я вижу, даже сейчас это написано на небе;
Сио говорит, где Хадишат, -
Не пора ли ей теперь выходить замуж ?!
Кист кало, я опечален тобой
Я даже стою на страже твоей земли ...
Кало - луна, гель ... больше никаких мохвели, -
Сумерки покрывают мне веки ...
Если бы были, он был бы Аули-Охрой ...
Они убежали, их безбожно ограбили