Текст песни Неизвестен - abu lala mahari
Просмотров
74
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
Для вашего ознакомления предоставлен текст песни Неизвестен - abu lala mahari, а еще перевод песни с видео или клипом. Также вы можете прослушать песню онлайн
Աբու – Լալա Մահարին,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:
Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:
Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:
Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:
Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:
Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:
Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:
Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:
– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:
Գնա մենավոր վայրերը թափուր,
Абу - Лал Маари,
Известный поэт Багдаду,
Жил в течение многих десятилетий
В великолепном городе caliphes,
Жил во славе и наслаждениях,
Он сидел стол с мощным и overders,
Знания и мудрые люди вступили в спор,
Любил и пытался друзьям,
Был другой - в хоумлендах других народов,
Пила и смотрел люди и законы.
И его проницательный дух узнал человек,
Признанные и ненавидел человек
И его законы.
И потому, что у него не было жены и детей,
Распределенная все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван верблюдов его с штоком и едой,
И однажды ночью, когда Багдад в спящем режиме
Tigris на берегах crumberries - -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лал, как мягкая весна,
Он шел спокойно, с милой ночью звуковых звонков.
При равном шаге, дорога была измерена с помощью караванов твиста и погибающего,
И грудь купила сладкую, затопила поля спокойствия.
В мягкости греха, Багдад был в роскошных, ярких снах Nirum, в
В Gulstans, Blobul спел gasels со слезой любви.
Фонтаны вскричал с ярким смехом алмазов,
Запах и поцелуй был ладан с четырех сторон халифа из Kychos.
Караваны драгоценных звезд бродили по дороге,
И все небо было в огне.
Запах гвоздики шептались с сказках тысяча и одна ночь.
Ладонь и firy в ночь на ночь плакали, на дороге.
И караван был перерыв или выстрел, и не оглядываться назад.
Неизвестный путь был Абу - Лала бюджет, лелеют.
- Идите, всегда идут, мои караваны, и идти до конца моих дней.
Это как Абу Маари Маари, большой поэт, говорил о своем сердце.
Перейти к пустынным местам вакантным,
Известный поэт Багдаду,
Жил в течение многих десятилетий
В великолепном городе caliphes,
Жил во славе и наслаждениях,
Он сидел стол с мощным и overders,
Знания и мудрые люди вступили в спор,
Любил и пытался друзьям,
Был другой - в хоумлендах других народов,
Пила и смотрел люди и законы.
И его проницательный дух узнал человек,
Признанные и ненавидел человек
И его законы.
И потому, что у него не было жены и детей,
Распределенная все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван верблюдов его с штоком и едой,
И однажды ночью, когда Багдад в спящем режиме
Tigris на берегах crumberries - -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лал, как мягкая весна,
Он шел спокойно, с милой ночью звуковых звонков.
При равном шаге, дорога была измерена с помощью караванов твиста и погибающего,
И грудь купила сладкую, затопила поля спокойствия.
В мягкости греха, Багдад был в роскошных, ярких снах Nirum, в
В Gulstans, Blobul спел gasels со слезой любви.
Фонтаны вскричал с ярким смехом алмазов,
Запах и поцелуй был ладан с четырех сторон халифа из Kychos.
Караваны драгоценных звезд бродили по дороге,
И все небо было в огне.
Запах гвоздики шептались с сказках тысяча и одна ночь.
Ладонь и firy в ночь на ночь плакали, на дороге.
И караван был перерыв или выстрел, и не оглядываться назад.
Неизвестный путь был Абу - Лала бюджет, лелеют.
- Идите, всегда идут, мои караваны, и идти до конца моих дней.
Это как Абу Маари Маари, большой поэт, говорил о своем сердце.
Перейти к пустынным местам вакантным,