Я чуў праз крохкую шыбу
Крокі тых, кто ішоў на працу,
Крокі тых, кто ішоў у краму,
Крокі тых, кто ішоў дамоў.
Я чуў празь сьцены з паперы
Галасы мужчын нецьвярозых,
Галасы кабет раздражнёных,
Галасы знэрваваных дзяцей.
Я чуў праз кардонную столю
Стук цяжкіх дажджавых кропляў,
Шолах крылаў вільготных птушак,
Самалётны узьлётны сьпеў.
Я чуў праз гнілую падлогу
Мэтрабудаўцаў нудную песьню,
Мышэй асьцярожныя крокі,
Цяжкія ўздыхі зямлі.
І тады я заціснуў вушы,
Але чуў праз свае далоні
Скавытаньне халоднага ветру
І бразгат пабітага шкла.
І растварыўся ў прасторы,
У бразгаце, шолаху, стуку,
Сярод мільёнаў гукаў
Мой надарваны крык.
I heard through the fragile glass
The steps of those who went to work,
The steps of those who went to the store,
The footsteps of those who walked home.
I heard through the paper walls
The voices of drunken men,
The voices of the cabinet are annoyed,
The voices of nervous children.
I heard through the cardboard ceiling
Knock heavy raindrops,
The rustle of the wings of wet birds,
Airplane takeoff singing.
I heard through the rotten floor
Metro Builders boring song,
Mice cautious steps,
Heavy sighs of the earth.
And then I pinched my ears,
But heard through his palms
The whimper of a cold wind
And the rattle of broken glass.
And dissolved in space,
In a rattle, a rustle, a knock,
Among millions of sounds
My torn scream.