Առաջ գիտեի,
թե մարդիկ ինչու կգային աշխարհ,
արեգակն ինչու կթափեր ոսկի,
ծաղկաբաց ծառի ափերում դալար
ինչո՞ւ կհնչեր երգը գետակի,
առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ:
Առաջ գիտեի,
ինչ էին ասում աստղերը պայծառ,
կախված կամարից անհաս երկնքի,
թե ուր կարշավեր վազքը տենդահար
հավերժագնաց մեր մոլորակի
առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ:
Առաջ գիտեի,
թե ինչո՞ւ մարդկանց ծիծաղին հորդուն
խառնվում էր լաց, արյուն ու արցունք,
և ինչու կյանքի հինավուրց ճամփին
վեհին կնայեր ամեն մի բարձրունք
առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ:
Առաջ գիտեի
թե ինչ կար կյանքից, մահից էլ անդին,
ինչ գանձեր ծածուկ ուներ ապագան,
և թե որ անսուտ, նորածագ լույսին,
կբացվեր հանկարծ ամեն գերեզման,
առաջ գիտեի, հիմա չգիտեմ:
Как я знал раньше,
почему люди пришли в мир,
Почему солнце сжигает золото,
цветущее дерево на берегу дерева
Почему песня будет играть на реке,
Я знал это раньше, и теперь я не знаю.
Как я знал раньше,
что говорили звезды?
висящие от арки до невидимого неба,
где вспышки беговой дорожки
Evergreen на нашей планете!
Я знал это раньше, и теперь я не знаю.
Как я знал раньше,
почему люди смеются
смешанный с криком, кровью и слезами,
и почему на старинном пути жизни
славное Высшее Существо смотрело на каждое высочество
Я знал это раньше, и теперь я не знаю.
Я знал раньше
что случилось с жизнью, помимо смерти,
какие сокровища имеют скрытое будущее,
и в смиренном, новом свете,
вдруг будет каждое кладбище,
Я знал это раньше, и теперь я не знаю.