Երբ բաց եղան գարնան կանաչ դռները,
Քնար դառան աղբիւրները Բինգէօլի.
Շարուէ շարան անցան զուգուած ուղտերը,
Եարս էլ գնաց եայլաները Բինգէօլի:
Անգին եարիս լոյս երեսին կարօտ եմ,
Նազուկ մէջքին, ծով-ծամերին կարօտ եմ.
Քաղցր լեզուին, անոյշ հոտին կարօտ եմ,
Սեւ աչքերով էն եղնիկին Բինգէօլի:
Պա՜ղ-պա՜ղ ջրեր, պապակ շուրթըս չի բացուի,
Ծուփ-ծուփ ծաղկունք, լացող աչքըս չի բացուի,
Դեռ չտեսած եարիս,- սիրտըս չի բացուի,
Ինձ ի՜նչ, աւա՜ղ, բլբուլները Բինգէօլի:
Մոլորուել եմ, ճամբաներին ծանօթ չեմ,
Բիւր լճերին, գետ ու քարին ծանօթ չեմ.
Ես պանդուխտ եմ, էս տեղերին ծանօթ չեմ.
Քոյրիկ, ասա՛, ո՞րն է ճամբան Բինգէօլի:
Խոսք`Ա.Իսահակյանի
Когда зеленые двери весны были открыты,
Фонари отправились в Бингол.
Верблюды разделились на полоски,
Итак, Эзер отправился в Бетель.
Я нуждаюсь в свете,
Мне нужно отвратительное кружево и море.
Мне нужен сладкий язык,
Чёрный глаз горох - Бинголь.
Я не буду открывать рот,
Мой развевающийся цветок, мои глаза не откроются,
Хотя я этого не видел, мое сердце не было открыто,
Какой взрыв, Блайрул!
Я проницателен, я не знаком с дорогами,
Я не знаком с озерами, рекой и камнем.
Я незнакомец, я не знаком с этими местами.
Брат, скажем, какой путь к Бинголю?
Слово: А. Исаакян