Текст песни Д.Думка - Гісторыя не пра нас
Просмотров
85
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
Для вашего ознакомления предоставлен текст песни Д.Думка - Гісторыя не пра нас, а еще перевод песни с видео или клипом. Также вы можете прослушать песню онлайн
Хочаш, я раскажу табе гістарыю не пра нас?
Аднойчы мы прачнемся раніцай. Такой раніцай, калі яшчэ першыя прамяні ўскользь прабіваюцца праз кроны дрэў ды траву. Калі туман яшчэ толькі пачынаецца, і не вядома, на колькі ён будзе моцны. Я ўбачу твой заспаны твар, які так цудоўна будзе злівацца з гэтымі першымі прамянямі. У мяне будзе два жаданні. Першае – глядзець у гэты твар бясконца доўга, на столькі бясконца, на колькі гэта дазволіць жыццё. Другое – хутчэй злезці на дол і першам прыгатаваць табе каву. Прынесці ў ложак і назіраць, як ты асцярожна робіш першыя гарачыя глыткі, паціраючы вочы і крыху ўсміхаючыся. І гэтыя ямачкі на шчаках, за якія так і хочацца кахаць цябе ўсё больш і больш.
Мы будзем угаворваць адзін адного падняцца, але насамрэч зробім гэта толькі хвілін праз дваццаць, можа праз паўгадзіны. Наш сабака, наш лабрадор, ужо будзе чакаць нас унізе. Ты будзеш з ім гуляць, пакуль я буду гатаваць сняданак. І потым нам трэба будзе хутчэй збірацца.
Чым мы будзем займацца па жыцці? Я буду ўсёж-такі архітектарам, а можа і не, можа вырашу, што галоўную будоўлю свайго жыцця, наш дом, ўжо скончыў. І вырашу заняцца чымсці іншым. Ты будзеш займацца сваёй любімай справай. У нашым доме ўсёж-такі будзе гараж.
Але за некалькі дзён дагэтуль мы вырашым збегчы на некаторы час. І таму зараз мы збіраем валізкі і адпраўляемся ў новую вандроўку. Куды? Гэта зусім няважна. Горы, вадаcпады, мора, акіян, старыя і новыя гарады. Мы ўсё роўна ўсюды паспеем пабываць. Толькі бы глобусу хапіла.
Збірацца мы будзем доўга. Будзем мітусіцца з аднаго кута ў іншы, намагаючыся нічога не забыць. Але калі ўжо будзем ехаць у машыне, зразумеем, што забылі і адно, і другое, і трэцяе. Пасмяемся з гэтага, але вырашым не вяртацца.
І ведаеш, калі мы будзем ляцець дзесьці над воблакамі туды, дзе яшчэ ніколі не бывалі, мы возьмемся за рукі, моцна сажмем іх і зразумеем, што менавіта так усё павінна было здарыцца. У дзесяцітысячны раз скажам друг другу, што кахаем. Толькі ужо без болю, без жаху, без сораму.
Вось такая саплівая і ружовая гісторыя атрымалася не пра нас…
Аднойчы мы прачнемся раніцай. Такой раніцай, калі яшчэ першыя прамяні ўскользь прабіваюцца праз кроны дрэў ды траву. Калі туман яшчэ толькі пачынаецца, і не вядома, на колькі ён будзе моцны. Я ўбачу твой заспаны твар, які так цудоўна будзе злівацца з гэтымі першымі прамянямі. У мяне будзе два жаданні. Першае – глядзець у гэты твар бясконца доўга, на столькі бясконца, на колькі гэта дазволіць жыццё. Другое – хутчэй злезці на дол і першам прыгатаваць табе каву. Прынесці ў ложак і назіраць, як ты асцярожна робіш першыя гарачыя глыткі, паціраючы вочы і крыху ўсміхаючыся. І гэтыя ямачкі на шчаках, за якія так і хочацца кахаць цябе ўсё больш і больш.
Мы будзем угаворваць адзін адного падняцца, але насамрэч зробім гэта толькі хвілін праз дваццаць, можа праз паўгадзіны. Наш сабака, наш лабрадор, ужо будзе чакаць нас унізе. Ты будзеш з ім гуляць, пакуль я буду гатаваць сняданак. І потым нам трэба будзе хутчэй збірацца.
Чым мы будзем займацца па жыцці? Я буду ўсёж-такі архітектарам, а можа і не, можа вырашу, што галоўную будоўлю свайго жыцця, наш дом, ўжо скончыў. І вырашу заняцца чымсці іншым. Ты будзеш займацца сваёй любімай справай. У нашым доме ўсёж-такі будзе гараж.
Але за некалькі дзён дагэтуль мы вырашым збегчы на некаторы час. І таму зараз мы збіраем валізкі і адпраўляемся ў новую вандроўку. Куды? Гэта зусім няважна. Горы, вадаcпады, мора, акіян, старыя і новыя гарады. Мы ўсё роўна ўсюды паспеем пабываць. Толькі бы глобусу хапіла.
Збірацца мы будзем доўга. Будзем мітусіцца з аднаго кута ў іншы, намагаючыся нічога не забыць. Але калі ўжо будзем ехаць у машыне, зразумеем, што забылі і адно, і другое, і трэцяе. Пасмяемся з гэтага, але вырашым не вяртацца.
І ведаеш, калі мы будзем ляцець дзесьці над воблакамі туды, дзе яшчэ ніколі не бывалі, мы возьмемся за рукі, моцна сажмем іх і зразумеем, што менавіта так усё павінна было здарыцца. У дзесяцітысячны раз скажам друг другу, што кахаем. Толькі ужо без болю, без жаху, без сораму.
Вось такая саплівая і ружовая гісторыя атрымалася не пра нас…
Do you want me to tell you a story not about us?
One day we wake up in the morning. This morning, when the first rays casually break through the treetops and grass. If the fog is just beginning, and it is not known how strong it will be. I will see your sleepy face, which will so wonderfully merge with these first rays. I will have two wishes. The first is to look at this face indefinitely, for as long as life allows. The second - to quickly climb the buck and be the first to make you coffee. Bring to bed and watch as you gently take your first hot sips, rubbing your eyes and smiling a little. And these dimples on your cheeks, for which you really want to love you more and more.
We’ll persuade each other to get up, but we’ll actually only do it in twenty minutes, maybe half an hour. Our dog, our Labrador, will already be waiting for us downstairs. You will play with him while I cook breakfast. And then we will need to gather faster.
What will we do for a living? I will still be an architect, and maybe not, maybe I will decide that the main building of my life, our house, is already finished. And I decide to do something else. You will do your favorite thing. There will still be a garage in our house.
But for a few days now we will decide to run away for a while. And so now we pack our bags and go on a new journey. Where? It doesn't matter at all. Mountains, waterfalls, sea, ocean, old and new cities. We will still have time to visit everywhere. If only the globe was enough.
We will gather for a long time. Let's fuss from one corner to another, trying not to forget anything. But if we go in the car, we will understand that we forgot one, and the second, and the third. Let's laugh at it, but decide not to come back.
And you know, if we're going to fly somewhere above the clouds to places we've never been before, we'll hold hands, squeeze them hard, and realize that's exactly what was supposed to happen. Tens of thousands of times we tell each other that we love. Only without pain, without horror, without shame.
That's such a snotty and rosy story turned out not about us…
One day we wake up in the morning. This morning, when the first rays casually break through the treetops and grass. If the fog is just beginning, and it is not known how strong it will be. I will see your sleepy face, which will so wonderfully merge with these first rays. I will have two wishes. The first is to look at this face indefinitely, for as long as life allows. The second - to quickly climb the buck and be the first to make you coffee. Bring to bed and watch as you gently take your first hot sips, rubbing your eyes and smiling a little. And these dimples on your cheeks, for which you really want to love you more and more.
We’ll persuade each other to get up, but we’ll actually only do it in twenty minutes, maybe half an hour. Our dog, our Labrador, will already be waiting for us downstairs. You will play with him while I cook breakfast. And then we will need to gather faster.
What will we do for a living? I will still be an architect, and maybe not, maybe I will decide that the main building of my life, our house, is already finished. And I decide to do something else. You will do your favorite thing. There will still be a garage in our house.
But for a few days now we will decide to run away for a while. And so now we pack our bags and go on a new journey. Where? It doesn't matter at all. Mountains, waterfalls, sea, ocean, old and new cities. We will still have time to visit everywhere. If only the globe was enough.
We will gather for a long time. Let's fuss from one corner to another, trying not to forget anything. But if we go in the car, we will understand that we forgot one, and the second, and the third. Let's laugh at it, but decide not to come back.
And you know, if we're going to fly somewhere above the clouds to places we've never been before, we'll hold hands, squeeze them hard, and realize that's exactly what was supposed to happen. Tens of thousands of times we tell each other that we love. Only without pain, without horror, without shame.
That's such a snotty and rosy story turned out not about us…