Я патрабую балянсу белага!
Калі вецер падыме мяне над горадам,
А я ўсё роўна ня ўбачу Бога...
Хвалі носяць лодку ад берага...
Паглядзіш на мяне, і мне стане холадна,
Пустое поле за тваімі вачыма.
Ты падобная на майго ворага.
Такіх як я – тысячы, тысячы.
Калі час нагадвае духату экрану,
Калі я не зьмяшчаюся ў тваёй прасторы...
Ты перастанеш быць маім морам.
Я прызвычаюся да свайго стану.
Шэры чалавек, шэры-шэры,
Прыціскаюся да зямлі порамі.
На тваіх павеках дзень пакінуў шэрань.
Мне ўвечары часта сорамна.
I demand white balance!
If the wind will lift me above the city,
And I still do not see God ...
Waves carry the boat from the shore ...
Look at me, and I will be cold,
Empty box for your eyes.
You look like my enemy.
Like me - thousands and thousands.
If the time of the screen reminds stuffiness,
If I do not zmyashchayusya in your space ...
You will cease to be my sea.
I get used to it to his condition.
Gray man, gray, gray,
I pressed to the ground pores.
On the day of your eyelids left frost.
I often feel ashamed evening.