Κάποια βραδιά σε λευκό χαρτί
έκρυψα όσα είχα μες στην καρδιά
μα δε σου ‘χα πει.
Πήρα βαθιά μια αναπνοή
και φύσηξα τις λέξεις
πέρα μακριά η γραφή να σκορπιστεί.
Κι έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια
και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.
Κάθε φορά που κοιτάς ψηλά
κι η στίλβη δυναμώνει
μια συλλαβή θέλει ν’ ακουστεί.
Και προσπαθεί να ‘ρθει πιο κοντά
μα στο κενό γλιστράει
και σκέφτεσαι ένα αστέρι έπεσε.
Έγιναν οι συλλαβές φωτεινά αστέρια
και το χαρτί ουρανός όταν χάνεται το φως.
Some night on white paper
I hid what I had in my heart
but he did not tell you.
I took a deep breath
and I blew the words
far away the writing to be scattered.
And the syllables became bright stars
and paper sky when light is lost.
Every time you look up
and the polish gets stronger
a syllable wants to be heard.
And he's trying to get closer
but in the void it slips
and you think a star fell.
The syllables became bright stars
and paper sky when light is lost.