Калі чорнае восені — змрочнае маці —
Зь неба холадам зорныя вочы бліснуць,
Сам-насам не магу доўга высядзець у хаце....
Да Абрама ў карчму мяне ногі нясуць.
Не гані мяне, жыдзе, паслухай, Абрамку,
Забірай усе грошы, адно не гані!
Лепей грай, што ёсьць сілы, аж да самага ранку,
А я сяду ў кутку і зальлюся сьлязьмі.
Мы любілі стаяць зь Ёй у восеньскі вечар
Пад карчэмным вакном, дзе ты скрыпкай зьвінеў.
Ах, дашчэнту згарэлі васковыя сьвечкі
І заснула навек Яна ў белай труне.
Ах, мой мілы жыдок, каб ты ведаў, Абраме:
Не па струнах жалезных ты смыкам дзярэш,
А па вечна ў душы незагоенай ране...
Ты мне граньнем сваім
проста ў сэрцайка б’еш...
If autumn black - dark mother -
With the cold sky star shine eyes
Alone I can not sit for a long time in the house ....
To Abram in a restaurant my legs are.
Do not drive me Zhid, listen, Abramkov,
Take all the money, just drive!
Best game, that there are forces, up until the morning,
And I sit in the corner and zallyusya tears.
We loved to stand with her in the autumn evening
Under karchemnym window where you zvinev violin.
Oh, utterly burned wax candles
And she fell asleep forever in a white coffin.
Ah, my dear zhydok you to know, Abram:
Do not iron over the strings you bow you fight,
And forever in the soul unhealed wound ...
You give me your edge
just in a heart beat ...