Сароміцца яблыня ў белым убраньні,
Сароміцца дзеўчына прагі каханьня,
З усьмешкай зьбянтэжанай сьвет аглядае
І некуды раптам бяжыць у адчаі.
І вушы ня чуюць, і вочы ня бачаць,
А сэрца грукоча – так хочацца шчасьця,
Жыцьцё раптам стала суцэльным чаканьнем,
І з вуснаў зьлятае: “Прыйдзі, мой каханы!”
І хто не прыходзіць такою хвілінай,
Каб даць ёй магчымасьць прачнуцца жанчынай,
Той проста глухі, ці сьляпы, ці ўбогі,
Загіне ўбаку ад галоўнай дарогі.
І шчасьлівы той, хто пачуў і прыходзіць,
Хто дзеўчыне ў палкім жаданьні дагодзіць.
Жыцьцё пачынаецца… Верыце, людзі?
Ім гора ня будзе, ім сьмерці ня будзе.
Saromіtssa apple ў white cleaned,
Saromіststsa dzeўchyna pragі kahannya,
Z sztyanty zbyantezhanay svet agglade
I nekudy raptam byazh at adchaі.
І vushi nya chuyuts, і vochi nya bachats,
And the sertsa is growling - so hochatstsa shchastsya,
Jiцo raptam has become a succesful chakanne
I c vusnaў zljataye: “Come, my cahans!”
I hto not come through such a hvіlіnay,
Kab dats her magchymasts prachnutstsa zhanchynay,
That is simple deaf, tsі slanyapi, ts ў god,
Zagine ўbaku ad haloўnai darogі.
І chaschlіvy that, hto pachu і іпыходзіць,
Hto dzeўchyn ў palkіm zhadannі dagodzіts.
Zhytsё pachynaetstsa ... Veritse, lyudzі?
Im mountain nya budze, im smertsі nya budze.