Мора гранітныя хвалі,
Ад сонца чырвоныя людзі,
І ты, што мяне кахала
І болей кахаць не будзеш.
Даўнія вежы суровыя
З сухім палыном і ўзлётам,
Сатканыя з нашай любові,
Са скалаў, тугі і журботы.
Якая бязглуздая сіла
Якім акрываўленым раннем
Грані ў іх разбурыла
Разам з нашым каханнем?
А я застаюся, як з богам,
Навекі, навекі закуты
Ў твае пяшчотныя ногі,
Ў гняздо маё, месу, пакуту.
І я ўспамінаю, як кляты,
Скалы колеру перца,
Вуснаў тваіх гранаты,
Сэрца біццё пад сэрцам,
На скуры кропляў каралі,
Ад сонца медныя грудзі...
Кахала мяне ты, кахала...
Не будзеш, не будзеш, не будзеш
Mora granitnyy praise,
Hell of the sun, chyrvonyya lyudzі,
І you, my friend kahala
I pain Kahats not buzhesh.
Daўnіya vezhy severe
S dry_ palin
Satkanyy z nashay lyubov_,
Sa rocky, hard and hot.
Yakaya tyazgluzdaya sila
Yakіm akryvaўlenyy early
Grani разб ix scoured
Razam with our Kahannem?
And I get stuck, like gods,
Forever, forever
Ў tvae pyachinosis legs,
Ў gnezdo Mayo, mesu, Pakutu.
І I spam, yak klyaty,
Rocks Kohler Pepper,
Vusnaў tvaіh grenades,
Sertsa bitstso pad serstsam,
On the skins sprinkled
Hell of the sun
Kahala to the moon you, kahala ...
Do not buzzhes, do not buzzhes, do not buzzhes