о том,что любовь никогда не исчезает бесследно
Η νύχτα και τ’αστέρια παίρνουνε φωτιά
μα εμένα η ψυχούλα μου κρυώνει
σηκώνεται μια δίνη στον ορίζοντα
θα είναι της αγάπης μας η σκόνη
Το πρώτο πρώτο γέλιο σου να’ρχότανε
στα χείλη μου για λίγο να γελούσε
εκείνη η στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα
στο σώμα μου για πάντα θα διαρκούσε
Η αγάπη που πάει
πως σκορπίζει, πως σπάει
πως τελειώνουν δυό άνθρωποι μόνοι;
Δεν μπορεί όλα αυτά
που μετράμε αγκαλιά
σε μια ώρα να γίνονται σκόνη
Η αγάπη που πάει
πως σκορπίζει, πως σπάει
δεν μπορεί, δεν μπορεί
κάτι μένει
Με ότι μένει λοιπόν
πάνω στο παρελθόν
σ’αγαπώ, σ’αγαπώ
κολλημένη, κολλημένη
Θα πάρει ο αέρας τα κομμάτια μας
τους δυο μας θα σκορπίσει ως το φεγγάρι
θα λιώσει το φεγγάρι από τη θλίψη μας
κι ενά κενό τη θέση του θα πάρει
Η αγάπη που πάει
πως σκορπίζει, πως σπάει
πως τελειώνουν δυό άνθρωποι &                        
                      
                      
					  						  О, то, что я не знаю 
Ночь и звезды загораются 
Но моя психика холодно 
Повышает вихрь на горизонте 
Будет из нашей любви пыль 
Ваш первый первый смех 
На губах некоторое время смеяться 
В тот момент я влюбился в тебя 
На моем теле вечно продлится 
Любовь, которая идет 
Как он рассеивает, как он ломается 
Как два человека заканчиваются в одиночестве? 
Не могу все это 
Мы считаем объятия 
Через час, чтобы стать пылью 
Любовь, которая идет 
Как он рассеивает, как он ломается 
не может, не может 
что -то осталось 
С тем, что остается 
над прошлым 
Я люблю тебя Я люблю тебя 
застрял, застрял 
Получит ли воздух наши кусочки 
Мы вдвоем разбегаются как луна 
растопит луну от нашей грусти 
И пустого его позиции займет 
Любовь, которая идет 
Как он рассеивает, как он ломается 
Как заканчиваются два человека