Ատանայի Ողբը
Կոտորածն անգութ, հայերը թող լան,
Անապատ դարձաւ շքեղ Ատանան.
Կրակն ու սուրը եւ անխիղճ թալան
Ռուբինեանց տունը ա՜խ, ըրին վերան։
Րոպէ մը չ՚անցաւ ու հայոց խեղճեր,
Ինկան սուրին տակ խուժանին ահեղ,
Ժամեր ու դպրոցք բոցի մէջ կորան,
Բիւրաւոր հայեր անխնայ մեռան։
Պարապ էր աւա՜ղ, հարուստ Ատանան,
Մոխիր էր դարձէր ամբողջ Կիլիկիան.
Միայն ապրեցաւ Հաճընը սիրուն,
Ինչու չի շարժիր ապառաժ Զէյթուն։
Ցերեկ ու գիշեր կրակը մէջէն,
Թշնամուն սուրը, գնդակը դրսէն,
Ջնջեցին հայը երկրին երեսէն,
Արիւն կը վազէ մեր ջինջ գետերէն։
The lamentation of Adana
The massacre is ruthless, let the Armenians cry,
The Adana became a splendid desert.
Fire and sword and ruthless looting
Rubinyants' house?
Not a minute passed and poor Armenians,
Under the sword of the sword of the rebellious,
Hours and school lost in the flames,
Thousands of Armenians died unknowingly.
Was it rich, rich Adana?
The whole of Cilicia became ashes.
Only Hadjin lived the beautiful one,
Why not move the rock to Zeytun.
Day and night through the fire,
The sword of the enemy, the ball from outside,
Erased Armenians from the face of the earth,
Blood runs from our jungle rivers.