Мы ня тое ўсё разумелі,
Калі лямпе хапала агню.
Заўважыць як сьлед не пасьпелі
Загібелага на караню.
Мы наўпрост пракладалі дарогу,
Не шукаючы нават прычын.
І цяпер, калі нас не так многа,
Нам ня хочацца ў далячынь.
Ад таго, што было непарушным,
Заўтра неба дымы праглыне,
І спакоем нацешыцца вушы.
Я ж ня дам вам успомніць мяне…
Сам забудуся колішні выклік,
Прачытаю імёны з канца,
Усьміхнуўшыся словам нязвыклым,
І засну пад уздых каганца.
We are not all understood,
If the lamp is enough fire.
Notice how not had time
The death of the bud.
We directly paved the way,
Not even looking for the causes.
And now, when we are not so much,
We do not want the distance.
From what has been unshakeable,
Tomorrow the sky will swallow the smoke,
And enjoy the tranquility of the ears.
I will not let you remember me ...
I forget himself a former call
Read the names from the end,
Smiling unfamiliar word,
And sleep under the sigh of bowls.