Зноў бярэ свой пачатак дзень:
сонца ўверсе смяецца для нас,
а мы ўнізе хаваемся ў цень
і шукаем, сляпыя, наш час.
Побач з намі і радасць, і смех,
і, на жаль, такі горкі боль.
Мы не бачым пакінуты след,
толькі марым, што будзе і вольным жыццё...
Калі гукі мінулай зiмы
застаюцца на лісцi паперы
i квартэт пачынае, а мы
адчыняем вокны кватэры,
цёплы вецер, самотны наш госць
напявае пра тое, што бачыў,
і спрабуе прынесці нам штосьць,
штосьці новае. I мы уздячныя...
Мы па словах збіраем радкі,
па хвілінах лічым гадзіны.
I бяжым ад сябе без аглядкі,
хоць ёсць у нас выхад адзіны...
Зноў бярэ свой пачатак дзень:
сонца ўверсе смяецца для нас,
а мы ўнізе хаваемся ў цень,
але ж знойдзем, мы знойдзем наш час!
The day begins again:
the sun above laughs for us,
and we hide below in the shadows
and seek, blind, our time.
Next to us is joy and laughter,
and unfortunately such bitter pain.
We don't see a trace left,
only dream that there will be a free life ...
If the sounds of last winter
remain on a sheet of paper
and the quartet begins, and we
open the windows of the apartment,
warm wind, lonely our guest
sings about what he saw
and trying to bring us something,
something new. And we are grateful ...
We verbally collect strings,
by the minutes count the hours.
I run away from myself without looking back,
although we have the only way out ...
The day begins again:
the sun above laughs for us,
and we hide below in the shadows,
but we will find, we will find our time!