Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման
ՈՒ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրչիթների անհյուրընկալ պատերը սև
ՈՒ հնամյա քաղաքների հազարամյա քարն եմ սիրում:
ՈՒր էլ լինեմ – չեմ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չեմ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրերը մեր,
Ինչքան էլ սուր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր,
Էլի ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան յարն եմ սիրում:
Իմ կարոտած սրտի համար ոչ մի ուրիչ հեքիաթ չկա,
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա,
Աշխարհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա,
Ինչպես անհաս փարքի չամփա` ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում:
Мне нравится сладкий батончик моей сладкой Армении,
Я люблю плач нашего старого скользкого крика,
Роса цветов и роз с ароматом молнии
И мне нравится танец девушек Наири.
Я люблю наше небо темное, вода чиста, озеро - это луна,
Солнце и летний гибискус зимуют,
Неровные стены утраченных перемычек чёрные
И я люблю тысячелетний камень древних городов.
И я буду там - я никогда не забуду песни, которые у нас есть,
Я не забуду наши железные молитвенные письма,
Неважно, как сильно мое сердце ранит наши кровавые раны,
Я до сих пор люблю сироту и кровавую Армению.
Для моего страстного сердца нет хитрой истории,
У Нарегаци нет такого обруча, как у Кучака,
Идите в мир, там нет белого пика, как Арарат,
Поскольку у меня нет недоступной трассы, мне нравится моя гора Масис.