(Отсюда — вдаль)
Από δω και πιο πέρα, κάθε μέρα που αλλάζει
θα το νιώθουμε φως μου πως το πλοίο βουλιάζει
Από δω και πιο πέρα, το γυαλί θα ραγίζει
από μια καλημέρα που να πεις δεν αξίζει
Από δω και πιο πέρα, θα σε βλέπω σαν φίλο
τι κι αν σε έχω δαγκώσει του παράδεισου μήλο
Από δω και πιο πέρα, το καρφί και το ξύλο
το να τ' άλλο θα αγγίζουν και μετά θα χωρίζουν
Από δω και πιο πέρα νύχτα γίνεται η μέρα
Από δω και πιο πέρα, θα μ' αρέσουνε κι άλλοι
μ' ένα βήμα θα φεύγω, πριν γυρίσω και πάλι
Από δω και πιο πέρα, θα με δεις να δακρύζω
απ' αυτό που μου λείπει τις στιγμές που σ' αγγίζω
(Answer - give)
From now on, every day that changes
we will feel my light that the ship is sinking
From now on, the glass will crack
from a good morning to say it's not worth it
From now on, I will see you as a friend
what if I have bitten you in the apple of paradise
From now on, the nail and the wood
to touch the other and then separate
From now on, night becomes day
From now on, I will like others too
I will leave in one step, before I come back again
From now on, you will see me cry
from what I miss the moments I touch you