Կապույտ էին քո աչերը
Ծովի պես այս մաքուր,
Ինչքան եմ կարոտել ես նրանց,
Ծփում էր ծովը կապույտ,
Ծփում էին աչերդ լուրթ,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած,
Ծփում էր ծովը կապույտ,
Ծփում էին աչերդ լուրթ,
Լալիս էր իմ հոգին դառնացած...
Ով գիտե, ուր պիտի գնաս դու այս աշխարհում,
Ով գիտե, ուր պիտի գնամ ես,
Ինչ որ ես ունեի, քեզ տվի այս կյանքում,
Կարոտից զատ ոչինչ չմնաց...
...
Ներիր ինձ, խենթիս անհոգ,
Ես ինքս եմ ինձ արդեն դատել,
Ապրելով լոկ քեզանով, քեզ հաճախ չեմ նկատել,
Հիմա երբ չկաս արդեն, և ինչով էլ ինձ կախարդեն,
Մորմոքում եմ անվերջ քո կարոտից,
Ալիքն ինքն էլ չգիտե, շատ կմնա նա այս ափում,
Իսկ ծովին կարոտից զատ ոչինչ չի մնա...
Синие были твоими глазами
Как море это чисто,
Как сильно я их пропустил
Выскочил море синий,
Они охватывали глаза глаз,
Воскликнул мою душу горький,
Выскочил море синий,
Они охватывали глаза глаз,
Моя душа плакала.
Кто знает, куда ты пойдешь в этот мир?
Кто знает, куда мне идти?
Что я должен был дать вам в этой жизни,
Там не было ничего, кроме тоска ...
...
Прости меня, безумный беззаботный,
Я уже оценил себя,
Жить только с тобой, я не заметил тебя часто,
Теперь, когда вы не получаете, и как меня ведьм,
Я бесконечная ошибка в Мормах,
Сам канал не знает, он останется на этом берегу.
И ничего не останется в море "