Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
άρχισε να ξεχνάει
τις διαδρομές της λογικής.
Κι αφού στα λόγια του κανείς
ποτέ δεν απαντούσε
μόνος του όπως ζούσε
βρήκε την γλώσσα της σιωπής.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
Τη θάλασσα είπε δρόμο
Μα δεν μπορούσε την σιωπή
κι έτσι όπως ζούσε μόνος
φοβότανε το φόβο
πήρε το τέλος σαν αρχή.
Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά
μπρος στο μεγάλο δρόμο
να βρει έναν άλλον κόσμο
στης θάλασσας την αγκαλιά.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
στη θάλασσα είδε δρόμο.
Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή
πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή
κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ
τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή
Πες μου αν μ' αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ' αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή
После того, как один ушел
с ним поговорить
стали забывать
маршруты логики.
И так как слова своих
никогда не отвечал
в одиночку, как она жила
нашел язык молчания.
И сказал начало смерти
Эрос сказал страх
Город он сказал молчание
Море сказал улица
MA не может молчать
так, как она жила одна
боюсь
взял конец, как в начале.
Вышли одну ночь в открытом
Включите большую дорогу
найти другой мир
Морской обниматься.
И сказал начало смерти
Эрос сказал страх
Город он сказал молчание
В море увидел дорогу.
Желтый в сумерках времени шесть с половиной
Скажи мне что-то говорил, я не стоять в тишине
Закройте окно, дрожать и крышки тяжелым
Это город Будучи негодной для питья Раны
Скажите мне, если вы любите, как солнце на рассвете
До тех пор, как серое небо весеннего дождя
Если мой страх проверил за каждый поцелуй
Скажите мне, если вы любили, как ночь молчания