Амаль што кожны дзень гляджу ў сваё вакно,
Знаёмы краявід вітаю я праз шкло.
Знаёмы краявід, няма на што глядзець,
Завулак, дрэва, мур і вуліца .........
Але раз-пораз там, па-за халодным шклом
Ён бачыць дзіўны сад, я чую дзіўны звон,
Я бачу дзіўны сад, я чую дзіўны звон.
А неўзабаве ўсё сышло на дол, як дым
І толькі шэры брук ляжыць на месцы тым.
Аднойчы смоўж прапоўз, на шкле пакінуў сьлед,
Аднойчы вецер дзьмуў, кавалкі нёс газэт.
Але раз-пораз там, па-за халодным шклом
Я бачу дзіўны сад, я чую дзіўны звон,
Я бачу дзіўны сад, я чую дзіўны звон.
Almost every day I look through my window,
I welcome the familiar landscape through the glass.
Familiar landscape, not much to look at,
Lane, tree, wall, street .........
But now and then there is a cold glass
He sees a beautiful garden, I hear a strange ringing,
I see a beautiful garden, I hear a strange ringing.
And soon all came down to the earth as the smoke
And only gray paving stones lying on the ground is.
Once the slug had crawled on the glass left a mark,
One day the wind was blowing, carrying pieces of newspapers.
But now and then there is a cold glass
I see a beautiful garden, I hear a strange ringing,
I see a beautiful garden, I hear a strange ringing.