Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման,
Ու Նայիրյան աղջիկների հեզաճկուն պա՛րն եմ սիրում։
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրճիթների անհյուրընկալ պատերը սև
Ու հնամյա քաղաքների հազարամյա քա՛րն եմ սիրում։
Ուր է՛լ լինեմ - չե՛մ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չե՜մ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրքերը մեր,
Ինչքան էլ սո՜ւր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր -
Էլի՛ ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան - յա՛րն եմ սիրում։
Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիշ հեքիաթ չկա․
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա․
Աշխա՛րհ անց
Я люблю сладкое слово моей сладкой Армении,
Мне нравится звук нашего старого саза, плачущей струны,
Запах цветов и роз в огне,
И мне нравится грациозный танец наирских девушек.
Я люблю наши темные небеса, сияющие воды, сияющее озеро,
Пусть солнце светит летом и зимой,
Недоступные стены темных хижин черного цвета
И я люблю тысячелетний камень древних городов.
Где бы я ни был - я никогда не забуду наши кричащие песни,
Разве мы не забудем наши набросанные молитвенники,
Неважно, как сильно мое сердце ранит наши кровавые раны -
Я снова моя осиротевшая и кровавая Армения - мне это нравится.
Нет другой сказки для моего тоскующего сердца;
Нарекаци, нет лунного света, как Кучак;
Во всем мире