Лавіў усьмешкі сонца
У шосты дзень Эдэма,
Я быў амаль бясконцы,
Я быў амаль што небам.
Усё, што трэба, ведаў,
Ды крыкнула дарога:
“Каб быць Эдэма небам,
Спытай дазвол у Бога”.
Сьвяточны ранак сёмы
Прыцішыў крыўды пекла,
Я быў амаль што вольны,
Я стаў амаль што ветрам.
Усё, што трэба, ведаў,
Ды крыкнула дарога:
“Усе вятры Эдэма
Пачаткам лічаць Бога”.
Мною дыхала зямля –
Я змог!
Я спытаў у Бога: “Я –
Таксама Бог?”
У адказ бязгучны сьмех,
Чорт зь ім.
Першы чалавечы грэх
Стаў маім!
Я – пачатак і канец жывога на Зямлі.
Я настолькі Бог, наколькі Бог – Адам.
Catching the smiles of the sun
On the sixth day of Eden,
I was almost endless,
I was almost heaven.
All I needed was to know
Yes, the road shouted:
“To be Eden by heaven,
Ask God's permission.
Festive morning seven
Calmed the resentments of hell,
I was almost free,
I almost became a breeze.
All I needed was to know
Yes, the road shouted:
“All the winds of Eden
They consider God to be the beginning ”.
I breathed the earth -
I could!
I asked God, “I am
Also God? ”
Silent laughter in response,
Damn it.
The first human sin
Became mine!
I am the beginning and the end of life on Earth.
I am as much God as God is Adam.