Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ տոկուն հայոց սպաներ,
Պատիվ ունեմ:
Մայրը կանգնած նայում էր մեզ, հարցրեց տխուր.« Բա ո՞նց անեմ»
«Նրան կորցրիր բայց մեզ ունես, պատիվ ունեմ»,
Հայրը լսեց խոսքերը մեր, ուղղեց հեռուն հայեացքը ծեր,
«Ուրեմն այդպես էր պետք, պատիվ ունեմ»:
Կյանքս կտամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիվս ինձ,
Զենքս որդուս, իսկ սերս մայրերին կտամ,
Հպարտ հայացք, բարի ժպիտ, վերջին խոսքեր պատիվ ունեմ,
Բիբլիական Մասիսի պես դուք միշտ տոկուն հայոց սպաներ,
Պատիվ ունեմ:
Я отдаю свою жизнь своей родине, свою душу к Богу, моя дорогая,
Я передам свой пистолет моему сыну,
Гордый взгляд, хорошая улыбка, я имею честь последних слов,
Как библейский Масис, вы всегда достойны армянских офицеров,
У меня есть честь.
Мать уставилась на нас, грустно спросила: «Как я могу это сделать?»
«Ты потерял его, но у тебя это есть, я имею честь»
Отец слушал наши слова, выпрямил взгляд старого,
«Вот что мне нужно, я имею честь».
Я отдаю свою жизнь своей родине, свою душу к Богу, моя дорогая,
Я передам свой пистолет моему сыну,
Гордый взгляд, хорошая улыбка, я имею честь последних слов,
Как библейский Масис, вы всегда достойны армянских офицеров,
У меня есть честь.