Երբոր բացվին դռներն հուսո,
Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեռ,
Չքնաղ երկիրն մեր Արմենիո, -
Երբ փայլե յուր քաղցրիկ օրեր.
Երբոր ծիծառն իր բույն դառնա,
Երբոր ծառերն հագնին տերև`
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ, որ ինձ ետուր արև:
Տեսի դաշտերըն Սուրիո,
Լյառն Լիբանան և յուր մայրեր.
Տեսի զերկիրըն Իտալիո,
Վենետիկ և յուր գոնդոլներ.
Կղզի, նման չիք մեր Կիմպրիա
Եվ ո'չ մեկ վայրն է արդարև
Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև:
Հասակ մը կա մեր կենաց մեջ,
ՈՒր ամենայն իղձ կավարտի.
Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ`
Հիշատակաց յուր կարոտի.
Հորժամ քնարս իմ ցրտանա,
Սիրույն տալով վերջին բարև`
Երթամ ննջել հիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ` որ ինձ ետուր արև:
Когда он открыл двери надежды,
И наша земля убежит к зиме,
Чудесная страна нашего Армено, -
Когда светятся твои сладкие дни.
Всякий раз, когда смех становится гнездом,
Когда деревья одевают листья
Если вы хотите увидеть Киликию,
Мир, который запал в меня.
Посмотрите поля Суриа,
Логово Ливана и ее мамы.
Я видел землю Италии,
Венеция и собственные гондолы.
Остров, такой как Химера
И нет места правильно
Красивее, чем Киликия,
Мир, который превратил меня в солнце.
У нас в зубе большой,
И все пожелания закончатся.
Есть душа, где душа восхитительна
Напомнил ее тоска.
Мои мечты приходят к моей лихорадке,
Добро пожаловать в последний привет
Ложись спать у основания Киликии,
Мир, который превратил меня в солнце.