ცა როცა მემღვრევა შავ ზღვასავით
და როცა მეწყება განსაცდელი,
როდესაც შენს გარდა აღარსაით,
არასგზით აღარ მაქვს გასაქცევი.
ტკივილი ცოტათი დამიამე.
შენს ჭერად მიიღე ჩემი ჭერი,
ძარღვებში სისხლივით დამიარე,
თვალებში შუქივით შეიჭერი.
შემივსე საგულე ცარიელი
და,ნიშნად ხელახლა დაბადების,
სიმხნევე მაღირსე წამიერი,
არა გთხოვ სიწმინდეს სამარემდის.
არა გთხოვ მეუღლის ერთგულებას,
ირწმუნე სათქმელი განდობილი,
მაღირსებ ოცნების შესრულებას?
ცოტასიც დავრჩები მადლობელი.
ჰო,მაგრამ მარტოდენ ბოდვებია
ჩემს შუბლში ძაფებად დაქსაქსული,
სხეულზე ცეცხლივით მომდებია
სიცოცხლის უშენოდ დასასრული.
და იწვის ბუხარში წუხანდელი
წერილი,კუნძივით მობრიალე,
სტრიქონებს ედება ჟრუანტელი:
Небо, когда оно ладье с черным морем
И когда доска действительно действительно,
Когда вы нашли вас дополнительно,
У меня нет никого в нонстере.
Боль немного.
Вы получаете свой потолок,
Разрушено кровью в венах,
Выключение в глазах.
Называется преступником пустой
И, повторное рождение токена,
Укрепить небеса во втором
Не просит чистоту движения.
Не спрашивать вас лояльность супруга,
Считается, что сказать,
У вас есть мечта мечтать?
Немного будет благодарна.
Да, но тела
На моем лбу, ползучие
На теле есть огонь
Конец жизни жизни.
И сжигание в камине
Писание, с пряжкой
Строки представлены в джунгли: