söz və mus: Əkbər Buludlar
Ölü şəhərə məna verək,
Saqqalı qırxaq, nasaqqal deyək,
Getmiş ilahları geri səsləyək.
Təhdid ilə qovulublar.
Səma bu yerdə qəliz deyir,
Amma nə deyirsə təmiz deyir,
Bizi çağırır, əzizləyir.
Şimşək çaxır, səma bizə yaxın.
Hara getsək, hara göz salsaq,
Kök-nəfəsimiz bizim burdadı,
Gərək burda ömürlük qalaq,
Biz mamır olaq, qayaya yapışaq.
Onun təbəssümü məni dəli edir,
Yaraşığı, nazı fikrimi zəlil edir,
Onu vəsf edən təb insanın deyil -
Kainat şairinin öz sözüdü.
Gecə buraxır şəhər itləri,
Qaynaşan, ösgürən, xəstə itləri.
Özü də yatır şəhər div kimi.
Biz isə işığı görüb seçirik.
Hərb-dava burda mənasız.
Yerə yıxıl, sus və şəhəri dinlə!
Cənnət-cəhənnəm burda iki yazıq,
Adəm oğlunun hər şey əlində.
слово и муха: Акбар Облака
Давайте дадим смысл мертвому городу,
Борода бритья, скажем привет,
Давайте перезвоним божественным богам.
Они были изгнаны угрозами.
Небо здесь,
Но то, что он говорит, чисто,
Он приглашает нас и желает нас.
Молния, небо близко к нам.
Куда мы идем, куда бы мы ни посмотрели,
Наши корни дышали,
Вот безжизненная куча,
Мы можем плеснуть, цепляться за камень.
Его улыбка заставляет меня сходить с ума,
Рубашка и нос делают мой ум хуже,
Это не тот человек, который его поет -
Поэт говорит о Вселенной.
Городские ночные собаки,
Кипящие, падающие, больные собаки.
Это похоже на город, который лежит в постели.
Мы выбираем свет и выбираем его.
Здесь война бессмысленна.
Уничтожьте землю, послушайте и послушайте город!
Рай и ад - две бедные,
Весь сын Адама находится в его руках.