Сонейка далёкае, сонейка жаданае,
Добрае і сьветлае сэрца грэе мне.
Ды краіна дальняя, мглістая, туманная,
У зімовым чорным дні сівер злосны дзьме.
Мне б цяпла вясновага, захлынуцца слодыччу,
Растапіць далонямі гэты белы лёд.
Сонца мне б зіхоткага з радасьцю і горыччу.
Працінае думкаю сэрца навылёт.
На сумнеў забудуся, скіну ўсё ранейшае,
І трава духмяная ахіне цяпер.
Словамі пяшчотнымі, словамі суцешнымі
І душой гарачаю клічу я цябе.
The sun is far away, the sun is desired,
A good and bright heart warms me.
Yes, the country is distant, foggy, foggy,
In the winter black days the north wind angrily blows.
I would have the warmth of spring, choked with sweetness,
Melt your palms this white ice.
The sun would shine on me with joy and bitterness.
The thought pierces the heart.
I will forget in doubt, I will throw off all former,
And the herb is fragrant now.
Words tender, words comforting
And with a hot soul I call you.