зрасвечаны листапад
я дыхаю науздагад
пушчаю тябе у себе
все ведаешь пра мяне
а ты загадка сама
и шанса у нас няма
гарбата стыне, няхай,
застанься не уцякай
я николи не пачую гэтых слоу
я николи не пачую гэтых слоу
па иншаму думау верш,
не памятау пра вясну
крык скончыцца люты, злы
я вырвуся за стяну
так позна шукать сляды
пароли змянила ты,
але красавик не змог,
мы з лютым тяпер у двох, у двох, удвох
я николи не пачую гэтых слоу
я николи не пачую гэтых слоу
там дзе я убачыу каханне,
там дзе ты гаварыла са мной
срэбрам ляск акутау галины,
а унутры только тое, што у нас зауседы было,
и цудоуна склауся наш лес
абдымали адно аднаго мы,
проста шли чыстыя
illuminated November
I breathe at random
I let you in
you know everything about me
and you are a mystery yourself
and we have no chance
tea freezes, let,
stay do not run away
i will never hear these slow
i will never hear these slow
on another thought verse,
did not remember the spring
the cry will end fierce, angry
I'll break out of the wall
so late to look for clues
passwords you changed
but the handsome man could not,
we are now in February, two, two, two
i will never hear these slow
i will never hear these slow
where I will see love,
where you talked to me
silver-plated akutau branches,
and inside just what we've always had,
and a miracle formed our forest
we hugged each other,
just went clean